Sanırım her insanın büyüdüğünü anladığı bir an vardır. İyi kötü hatırlıyoruzdur yani. Benim büyüdüğümü anladığım an 4.yaş günümdür.
Genel kanı acıların veya bazı olumsuz deneyimlerin insanı olgunlaştırdığı yönünde; sevilen birinin ölümü, yaşanan bir facia, fena muamele vs. Benimkinin bunlarla hiç ilgisi yok.
Babamın işi nedeniyle Balkanlar'da komunist bir ülkede yaşıyorduk. Komünizm çok garip değil mi insanın aklına ilk başta Nazım Hikmet şiirleri geliyor, SSCB'nin sanatta sporda ne kadar ileri olduğu falan. Benim aklıma gelense dondurmacının günde bir saat açık olduğu, marketinde çikolata olmayan bu yüzden de Türkiye'ye geldiğimizde marketten ne alınır bilemediğim bir yer. Babamın ben sayıları öğreneyim diye verdiği bozuk paraların toplamı bizim evdeki yardımcı ablanın kocasının maaşına eşit ne garip. Ah bir de karşı apartmandaki diş doktoru var, uyuşturmadan çekim ve dolgu yapan...
İşte bu ahval ve şerait içinde sıcak bir yaz akşamı, üzerinde en sevdiğim pembe elbisem ve çekirdek ailemle evde doğumgünümü kutlarken içimden "işte buraya kadar" dedim, "artık büyümeliyim". ilk icraatim boyumun yetmediği için annem veya babamdan yardım alarak yaktığım tuvaletin ışığını kendi başıma yakabilmek oldu. Elime terliği kaptığım gibi sıçradım ve elektrik düğmesine geçirdim, ta taa işte ampul yanıyor :)
O düğme kısa zaman içinde bozuldu, babam bana çok kızdı bu yoklukta niye böyle yapıyordum ben?
4 yaşın öncesine dair hatıralarım da var. Bu kadar canlı değiller ama var. Mesela 1. doğumgünümde çok ateşli olmam ve başımın ağrıması annemin beni anlamadığı için daha da kızıp ağlamam ve annemin alnıma ıslak tülbent koyduğu kaba teyzemin fotograflarını batırıp batırıp yırtmam... 2.doğumgünümdeki pastada ik defa şekerden bir gül görmüştüm onu yemek için çabalamam (tadi berbattı)
B. haftaya 3.doğumgününü kutlayacak. Acaba onun hatıraları neler? Benimle mutlu mu, hayatımızla? Yani şu anda başka hayatları tanımıyor bilmiyor tabi ama her çekirdek ailenin bizimki gibi 2 kişilik olmadığını anlayınca ne olacak? Onun aklından geçenleri bilmeyi öyle isterdim ki...
Nice senelere oğlum, umarım hayatınla mutlu olmayı öğrenirsin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder